Een kunst die niet blijft

Op een dag zei een danseres tegen mij een zin die me sindsdien steeds heeft laten nadenken: "Het is goed dat onze kunst dat is — iets wat niet blijft."
Een vergankelijke kunst.
Een kunst die verdwijnt.
Een kunst die leeft in de lichamen van dansers, die zich afdrukt in bewegingen, gebaren, ademhalingen, op de huid.
Die de sporen draagt van een relatie — met jezelf, met de ander, met de omgeving, met het heelal.
Die werelden tot leven brengt.
En dan verdampt.
Een kunst van aanwezigheid, die ons terugbrengt naar wat er levend is in ons, hier, nu.

​

​

- BIO -

​

​

Stéphanie is een autodidactische filmmaakster en fotografe. Ze beschouwt haar films en foto’s niet als objecten, maar als ontmoetingen — eerbetonen aan het leven, poëtische en zintuiglijke reizen die de rijkdom van de bewegingskunst vieren.
Ze vangt het moment, het detail, komt dicht bij haar onderwerp om de verhalen naar boven te brengen die onze lichamen willen vertellen.